ALS IK...
Deze prachtige tekst van de Maya’s kwam ik een paar weken geleden tegen en sindsdien lees ik ‘m regelmatig door.
De afgelopen periode is in ons leven geen makkelijke periode geweest, er is veel gebeurd zowel in ons leven als in het leven van onze dierbaren. Daarom hadden we besloten om de kerstdagen in alle rust door te brengen, en niet zoals gewoonlijk met onze hele familie, hoe gezellig dat ook elk jaar is.
Het ging al een paar weken niet goed met een van onze hondjes, die aan een erfelijke aandoening leed. Vijf jaar geleden kwam Tess bij ons, een kleine ondeugende Cavalier King Charles spaniël. Dit kleine hondje had een zeer eigenzinnig karakter en was vanaf dag 1 niet weg te slaan bij onze andere hond Chica, die het gelaten over zich heen liet komen. Na 2 jaar werd Tess ziek, ze zakte door haar pootjes heen en na een MRI gemaakt te hebben, bleek ze een te kleine schedel te hebben zodat haar hersentjes in de verdrukking zaten. Een pijnlijke ziekte die helaas steeds vaker voorkomt bij Cavaliers. De prognose was dat ze geen 4 jaar zou worden.
De zoektocht naar de juiste medicatie begon en met hulp van een dierbare vriendin en de dierenarts lukte het om haar stabiel te houden. Tijdens de cursusdagen kwam ze vaak even binnen lopen om iedereen gedag te zeggen of om te kijken of ze brood uit de tassen kon pikken, en zodra we met healing bezig waren was ze er als de kippen bij. In de jaren die volgden hebben we heel goed gekeken of Tess nog een leuk leven had want dat was het belangrijkste voor haar. In december begonnen we te merken dat ze opeens achteruit ging en we besloten nog 1 medicijn in te zetten. Dat mocht helaas niet baten. In de nacht van 23 december bleek ze haar rust niet te kunnen vinden en om 6 uur ‘s morgens ging ik met haar naar beneden. We hadden toen de beslissing genomen om haar te laten gaan. Ik zat op de grond en huilde toen ze naar me toe kwam. Ze likte de traan van m’n wangen en draaide zich om, alsof ze wilde zeggen, ‘het is goed zo’. Toen wist ik dat we de juiste beslissing genomen hadden. Samen met de dierenarts die daar alle tijd voor nam, hebben we haar hier thuis laten inslapen.
We hebben haar die dag met pijn in ons hart laten gaan, dat kleine dappere vechtertje. En ondanks het verdriet gebeurden er hele mooie dingen. We kregen heel veel lieve reacties uit alle hoeken. Een vriendinnetje had een klein engeltje door de bus gedaan, er lag een roos voor de deur, mijn broertje die in de stromende regen het grafje gaat graven, een prachtig zelf gemaakt boekje van een vriendinnetje en haar dochter die ze eerste kerstdag kwamen brengen, lieve privé berichtjes en berichten via Facebook van over de hele wereld. Gesprekjes met mensen op straat en we kregen kaartjes van mensen die meeleefden. Overweldigend allemaal, en heel fijn dat zoveel mensen met Tess en ons begaan zijn. Wat een rijkdom.
Uiteindelijk werd het een kerst om niet te vergeten. Aan de ene kant het verdriet en gemis van Tess, aan de andere kant konden we er ook anders naar kijken. Je zou kunnen zeggen dat ze maar 5 jaar is geworden. Wij zijn blij dat ze toch 5 jaar is geworden. Bijzondere jaren met veel zorgen maar ook veel geluk dat dit hondje in ons leven was, we hadden het niet willen missen. Doordat we anders kijken kunnen we door het verdriet de mooie momenten terug halen. Als ik m’n ogen sluit en goed naar binnen kijk, voel ik de liefde van dat kleine dappere meisje, en geeft het kracht om elke dag opnieuw te beginnen.
